Dwadzieścia lat później właściciel zamówił u Dawida Lande projekt trzypiętrowej narożnej kamienicy. Miała ona zastąpić stojące tam dwupiętrowy murowany dom i drewniane zabudowania.
Na działce stanął eklektyczny gmach z elementami neogotyckimi i neorenesansowymi. Wejście znalazło się w sieni od strony ul. Piotrkowskiej. Budynek wieńczy półmansardowy dach z ażurową balustradą, a wykusz w ściętym narożu kamienicy wysoki hełm.
Piętra zdobią bonia, wyższe kondygnacje zostały oddzielone od parteru gzymsem kordonowym. W bokach kamienicy znajdują się ryzality ozdobione balkonami z ornamentowaną balustradą na pierwszym piętrze i balkonami półkolistymi w arkadzie na dwóch kolejnych kondygnacjach.
Na bogato zdobionej kamienicy można oprócz archiwolt, kolumienek o stylizowanych głowicach, fryzu arkadowego i podokiennych płycin dostrzec również dwa zegary słoneczne oraz przedstawienia w płaskorzeźbach smoków i delfinów.
W kamienicy mieściło się jedno z Towarzystw Pożyczkowo-Oszczędnościowych. Sendrowicz zbudował tam również niewielki prywatny dom modlitwy. Synagoga mogła pomieścić 30 osób.
W 1910 roku kamienicę przejął niejaki Z. Libermann. Parter gmachu został przebudowany na potrzeby handlowe. W 1939 roku, po wybuchu drugiej wojny światowej, synagoga została zdewastowana przez nazistów.
Treść artykułu pochodzi z http://lodz.gazeta.pl/lodz/1,35153,1216 ... arami.html
